ديابت

اتفاقا همين امر بعضا موجب مي‌شود برخي بيماران با مشكل چشمي و يا با درگيري عروق و اعصاب پاها به پزشك مربوطه مراجعه كنند و تازه متوجه شوند اين مشكلات خاص به دليل عوارض ديابت بوده است. ديابتي كه آنها هرگز از وجودش باخبر نبودند.

پزشك از آنها مي‌پرسد آسيب وارده به چشم شما مبين آن است كه از يك دهه قبل به ديابت مبتلا بوده‌ايد، آيا خودتان نمي‌دانستيد؟ اين افراد هم در كمال تعجب مي‌گويند ما كه هيچ علامتي نداشتيم، براي همين آزمايش و بررسي هم نكرديم.

نكته مهم همين جاست كه قند خون ما اگر تا حدود 180 هم برسد از ادرارمان دفع نمي‌شود. وقتي به بالاي 180 رسيد از ادرار عبور كرده و با خودش آب دفع مي‌كند و شخص احساس تشنگي و همين‌طور زياد شدن ادرار پيدا مي‌كند. در اينجا او تازه علامت‌دار مي‌شود.

اين در حالي است كه ديابت پنهان او، مخفيانه عوارض زيادي برايش به جا گذاشته است. عوارضي كه شايد بتوان گفت خود شخص تا حدي آنها را به جان خريده است و با اهميت ندادن به تذكرهاي پزشكي و عدم بررسي مرتب قند خون از مبتلا بودن‌اش غافل مانده است. باز هم تذكر مي‌دهم مبادا به بهانه اينكه علامتي از ديابت نداريد، قند خون خود را بررسي نكنيد.